:: JULIUSZ NARZYŃSKI KSIĘGA OBRAZÓW

Juliusz Narzyński
Księga obrazów

Juliusz Narzyński. Księga obrazów

Ośrodek Propagandy Sztuki

Park im. H.Sienkiewicza

wernisaż: 20.01.2012, godz. 17.00

20.01.2012 - 26.02.2012

kurator: Elżbieta Fuchs

Na wystawie retrospektywnej prof. Juliusza Narzyńskiego, pierwszej w takiej skali i wyborze prac dokonanych wspólnie z Autorem, zaprezentowane zostaną obrazy olejne i prace na papierze (pastele, gwasze, akryle) z lat 1963-2011.

Artysta urodził się w Warszawie w 1934 r. Ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych – dyplom w pracowni prof. Artura Nachta-Samborskiego w 1959 roku. Od 1973 r. kierował pracownią malarstwa w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi (obecnie ASP im. Wł. Strzemińskiego). Był m.in. laureatem Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida (1969), a także stypendystą Rządu Holenderskiego (1970). Prof. Narzyński uczestniczył w ponad dwustu wystawach krajowych i zagranicznych, m.in. w Berlinie, Paryżu, Varberg (Szwecja), Warszawie, Gdańsku, Szczecinie, Toruniu. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych i muzealnych w Polsce oraz poza jej granicami.

Malarstwo Juliusza Narzyńskiego uznawane jest przez krytyków za nadrealistyczne, pełne barw i symboli. Umieszczają oni dzieła Narzyńskiego w obszarze tradycji surrealizmu, gdyż najpopuralniejszym motywem jego twórczości są poetyckie pejzaże. Jak tłumaczy Mieczysław Szewczuk: Poetyckie, w znaczeniu potocznym, dzięki stworzonej przez fantazję innej rzeczywistości, dalekiej od otaczającej realności, atmosferze tajemnicy, ale też dzięki tytułom – zbudowanym z (...) słów, ułożonych jak fragment poetyckiej frazy. Obrazy i rysunki Narzyńskiego zmuszają odbiorcę do myślenia i rozszyfrowania ukrytych w symbolach lub konstrukcji obrazu przesłań.

Joanna i Bogusław Mansfeldowie, wieloletni przyjaciele artysty, także w katalogu do wystawy stwierdzają, iż obrazy Narzyńskiego są odrębne, zwłaszcza jeżeli porównuje się je z pracami artystów, którzy, tak jak i on, wyszli z pracowni Nachta-Samborskiego. Albo tych, którzy zaczynali twórczość ok. 1960 roku, zafascynowani abstrakcją lub jej fragmentarycznym stosowaniem. To drugie mogłoby zaczynać coś nowego, pierwsze kończyło stuletni proces autonomizowania formy w malarstwie, co nie dla wszystkich było wiadome. Płaszczyzny tła u Narzyńskiego, niekiedy wyłamywane z większych całości, są zestawiane między sobą na zasadzie harmonii lub kontrastu, przez jakiś czas rewoltowane wybuchającymi z nagła eksplozjami form biologicznych. Osiągana w ten sposób całość zaczyna szukać narracyjności, tak bliskiej naturze artysty.

Sam autor tak charakteryzuje swoją twórczość: W gruncie rzeczy można by było (moją sztukę) sprowadzić do tego, że to mocowanie się ze światem jest w istocie mocowaniem sie z samym sobą. Moja obrona jest ucieczką od rzeczywistości, od tego, co jednowymiarowe bez względu na koszta, jakie człowiek ponosi. Jest odrzuceniem wszelkich teorii w imię tego, co trwa, co pozostaje poza barierami czasu, co także niezniszczalne i wieczne. Coraz częsciej dochodzę do wniosku, że sztuka właśnie musi stać się posłaniem.

Patronat medialny:


ART INFO - kolor Poland Art

Materiały z wernisażu