Obrazy z kolekcji Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi

Ośrodek Propagandy Sztuki

Park im. H.Sienkiewicza

wernisaż: wystawa czynna od 15 stycznia 2015

15.01.2015 - 22.02.2015

Miejska Galeria Sztuki w Łodzi prezentuje w przestrzeni Ośrodka Propagandy Sztuki malarstwo Wiesława Garbolińskiego i Benona Liberskiego – artystów należących do tzw. łódzkiej szkoły realistów.

Licząca dziś 14.682 obiekty kolekcja Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi należy do unikalnych w skali całego kraju, albowiem w latach 90. XX wieku Biura Wystaw Artystycznych w wielu polskich miastach zaczęły sprzedawać obiekty z własnych zbiorów. W Łodzi tak się nie stało. Dlatego w kolekcji bardzo dobrze reprezentowane są dokonania artystów polskich właśnie z lat 70. i 80. XX wieku. Dzięki wznowieniu w 2008 roku, aczkolwiek, dokonywanych nieregularnie, zakupów dzieł sztuki do kolekcji czterech miejskich muzeów i Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi co roku mamy szansę na rozwój kolekcji ukierunkowany na środowisko łódzkie.

Obrazy Wiesława Garbolińskiego znalazły się w kolekcji Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi przede wszystkim dzięki przekazom Wydziału Kultury w latach 70. i 80. XX wieku, pojedyncze prace, np. „Zapaśnicy” (1977) czy „Rekwizytornia” (1990), zostały zakupione przez Galerię – ten ostatni obraz w ramach Państwowego Funduszu Zamówień Plastycznych. Także obrazy Benona Liberskiego zostały pozyskane do kolekcji Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi dzięki przekazom Wydziału Kultury Prezydium Rady Narodowej Miasta Łodzi w latach 70. minionego wieku oraz Wydziału Kultury Urzędu Miasta Łodzi w latach 80. XX w.

W roku 1964, po wystawie „Człowiek”, zaczęto pisać o „wybijającej się ponad krajową przeciętność” łódzkiej szkole realistów, wymieniając nazwiska Jerzego Krawczyka, Benona Liberskiego, Wiesława Garbolińskiego, Leszka Rózgi, Wacława Kondka, Barbary Szajdzińskiej-Krawczyk, Jana Łukasika oraz Józefa Skrobińskiego, Tadeusza Romana, Stefana Justa i Stefanii Zarębskiej.

W czasie, kiedy w łódzkim środowisku artystycznym bardzo wysoki poziom reprezentowała tkanina artystyczna i projektowanie dla przemysłu, łódzka grupa realistów stanowiła z pewnością ważne środowisko twórcze, wyróżniające się swoimi dokonaniami, także w formie ukazywania klimatu miasta.

WIESŁAW GARBOLIŃSKI (ur. 2 I 1927, Głowno; zm. 31 VIII 2014, Łódź), malarz, rysownik i projektant polichromii.

Studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1948-1954. Dyplom w 1954 roku. W latach 1954-57 studia aspiranckie w Instytucie Malarstwa, Rzeźby i Architektury w Leningradzie. Po powrocie osiedlił się na stałe w Łodzi i włączył aktywnie w życie artystyczne i społeczne środowiska plastycznego. W latach 1972-77 pełnił funkcję prezesa Zarządu Okręgu Związku Polskich Artystów Plastyków w Łodzi. W 1974 roku rozpoczął pracę pedagogiczną w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, w latach 1975-81 był jej rektorem. W roku 1982 uzyskał stopień profesora. Był współzałożycielem Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików, w którym w latach 1985-89 pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego. W latach 1983-1990 był członkiem Narodowej Rady Kultury. W Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi (dawna PWSSP) pracował do 2001 roku. Od 2001 był także profesorem Europejskiej Akademii Sztuki w Warszawie. Za swe prace malarskie na wielu wystawach oraz w konkursach polskich i międzynarodowych profesor Garboliński otrzymał szereg nagród i wyróżnień. Był wielokrotnie nagradzany i odznaczany najwyższymi odznaczeniami państwowymi, m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski w 1984, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski w 2006 roku. W 1975 otrzymał nagrodę Ministra Kultury za całokształt twórczości, a w 1979 roku nagrodę Ministra Kultury za działalność pedagogiczną.

Prace Artysty znajdują się w zbiorach: Muzeów Narodowych w Warszawie, Krakowie, Szczecinie; Muzeum Sztuki w Łodzi; Muzeum Miasta Łodzi; Muzeum Okręgowego w Toruniu; Muzeum Okręgowego im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy; Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze; Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie; Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie; Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie; Muzeum Ermitaż w Sankt Petersburgu; Muzeum Sztuk Pięknych im. A. S. Puszkina w Moskwie; Muzeum Sztuki Współczesnej w Sofii; Muzeum Sztuki Współczesnej w Helsinkach; Międzynarodowego Muzeum im. S. Allende w Hawanie; Dorman Museum w Middlesbrough; Narodowej Galerii w Pradze; Narodowej Galerii Sztuki Zachęta w Warszawie; Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi; Centralnego Ośrodka Sportu w Spale; Galerii ADI ART w Łodzi oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą.

W pierwszym okresie twórczości, tj. w latach 50. duży wpływ na artystę wywarła tradycja ikony ruskiej (charakterystyczny układ postaci, perspektywa, kompozycja), w której bardzo głęboka treść religijna osiągana była przy wielkim zdyscyplinowaniu środków. W latach 70. odszedł od tego rodzaju przedstawień, znacznie rozbudowując kompozycje o nowe elementy, które traktował w sposób realistyczny. Posługiwał się nimi w taki sposób, aby stworzyć rzeczywistość zbliżoną do fantastyki i logiki snu. Tak jak we śnie poruszamy się w pewnej strukturze, która może tylko przypominać rzeczywistość realną. Odczytanie treści tego snu artysta pozostawiał odbiorcy, samodzielność odbiorcy w tej kwestii Wiesław Garboliński uważał za największą wartość sztuki metaforycznej.

BENON LIBERSKI (ur. 3 maja 1926 Łódź – 15 kwietnia 1983 tamże), malarz, rysownik i grafik.

Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie – Wydział Grafiki Propagandowej w Katowicach (dyplom w 1954).

W latach 60. przedstawiciel „łódzkiej grupy realistów”. W latach 1954-1964 pełnił funkcję sekretarza i wiceprezesa Związku Polskich Artystów Plastyków w Łodzi, a pomiędzy 1965 a 1972 prezesa łódzkiego ZPAP. Prowadził działalność pedagogiczną w PWSSP w Łodzi w latach 1972-1982, a w l. 1975-1981 był prorektorem tejże uczelni.

Początkowo uprawiał malarstwo figuratywne. Były to sceny z życia robotników, z tradycji walk rewolucyjnych, epizody z wojny i lat okupacji. Z czasem zmienił tematykę prac, chętniej malował akty, portrety, autoportrety i obrazy metaforyczne. Podjął też nowe tematy: westerny i wnętrza przemysłowe. Nie wyrzekał się ekspresyjnych deformacji, ani zamierzonych brutalizmów formy. Po latach zarzucił pierwotną, monochromatyczną kolorystykę obrazów, wzbogacając kolor aż do ostrych przejaskrawień. Jego sztuka wydaje się przy pierwszym spojrzeniu łatwa i komunikatywna, po bliższym poznaniu wieloznaczna, operująca rzeczywistością, ale od opisywanej rzeczywistości odległa, na swój sposób poetycka.